Welkom op mijn site! (opnieuw misschien)

Een tijd geleden ben ik begonnen met het schrijven van blogs over mijn manier van mama zijn.
Onderwerpen die op mijn pad kwamen.
Nu is het (ineens) oktober 2015 en heb ik al een jaar niks geschreven. De eerste maanden voelde dit als een soort falen (zie je wel dat ik dit niet kan..) en daarna kon ik het loslaten. In deze fase van mijn leven als jonge moeder is het voor mij belangrijk om naast mijn werk en gezin vooral dingen te doen die mij energie geven en dingen waar ik echt zin in heb. Dus als dan blijkt dat ik een jaar geen zin heb om te schrijven of er geen inspiratie voor heb is dat gewoon OK.

Nu heb ik wel weer zin om wat te doen en dat kun je ontdekken onder het kopje 'Handmade'.

Voor nu veel liefs!

Dit is eerste opzet voor een logo. Voor degene die mij kennen is dit vast herkenbaar ;-)

100% Charged

Terwijl de herfst nu echt is begonnen, droom ik nog even terug naar onze vakantie... Het lijkt alweer heeeeel lang geleden, maar als ik de foto's bekijk lukt het me toch om dat heerlijke gevoel weer een beetje terug te krijgen.
Twee jaar geleden gingen we met z'n drietjes 14 dagen naar Terschelling. Lucy was toen anderhalf. Terschelling is voor mij DE plek om op te laden en nieuwe energie op te doen. Maar ik was totaal gebroken toen we na twee weken weer thuiskwamen.
In juni zijn we twee weken met z'n vieren naar Frankrijk geweest. Lucy is nu 3,5jr en Teun was tijdens de vakantie 9 maanden. Ik heb enorm goede herinneringen aan Frankrijk als vakantieland. Als kind heb ik er geweldige vakanties gehad met mijn broers en ouders. Toen we thuis kwamen had ik het idee dat we minstens een maand weg waren geweest en was ik helemaal opgeladen, zeker tot de volgende vakantie (die voor ons in november op de planning staat).
Waar ligt toch dat verschil, dat ik twee jaar geleden totaal gesloopt was na de vakantie en nu helemaal ontspannen?
Hier een opsomming van mijn gedachten hierover:
- Het weer
Natuurlijk werkt het mee om twee weken Franse zon te hebben in tegenstelling tot het wisselvallige Nederlandse weer wat we op Terschelling hadden. Het is zo lekker Nederlands om het hier over te hebben, maar genoeg onderzoeken wijzen uit hoe blij je kunt worden van de zon! Dat is ook een rede dat wij het zo heerlijk vinden om in juni op vakantie te gaan. Hele lange dagen, zodat je er om half tien 's avonds nog zo bij kunt zitten:


- Eten en drinken
Blijf je in Nederland dan is mijn ervaring dat je toch in dezelfde cirkel van eten en drinken blijft hangen. Je zal waarschijnlijk iets meer lekkere dingen meenemen en iets uitgebreider koken, maar toch doe je boodschappen in dezelfde winkel en zal je snel naar dezelfde producten grijpen. In het buitenland (en dat is denk ik al vlak over de grens zo) is dat totaal anders, als je tenminste geen koffers vol aardappels en knakworstjes meeneemt.... Ik vind het echt een klein feestje om zo'n mega grote Franse supermarkt binnen te lopen. Toch opzoek naar bekende producten die je vervolgens niet kunt vinden en dus wel creatief moet zijn met wat je dan gaat eten. Met hier en daar toch wel een knipoog naar wat we thuis eten aangezien mijn reisgezelschap niet de makkelijkste eters zijn. Ook het verse stokbrood iedere ochtend gaf mij een echt vakantiegevoel. Hoe doen ze dat toch die Franse bakkers. Het stokbrood blijft makkelijk twee dagen vers terwijl het 'gewone' brood na een halve dag keihard is. 
- De camping en caravan
De caravans kunnen we tegen elkaar wegstrepen, dat maakt namelijk (bijna) geen verschil. De douche in ons Franse paleisje was wel veel lekkerder wat toch elke dag voor een klein geluksmomentje zorgde.
De campings waren wel zeer verschillend. Waar we op Terschelling als enige contact de lieve oude buurvrouw hadden waar we elke dag trouw naar zwaaiden, waren we in Frankrijk omgeven door de jonge gezinnen en 'grijze hoofden'. In ons straatje zaten alleen maar Ieren en een Frans ouder echtpaar. Hierdoor hadden we de gezelligheid van mensen om ons heen, maar hadden we niet telkens het idee dat er iemand mee luisterde (wat ik wel heb op een camping vol Nederlanders). In het zwembad en de speeltuin kwamen we wel steeds dezelfde mensen tegen, Lucy maakte snel vriendjes waar ze vervolgens veel lol mee had. En hier geldt zeker een blij kind is blije ouders. Ook ontmoette ze later in de week haar eerste vakantieliefde een Iers jongetje en de taal was totaal geen obstakel voor de twee tortelduifjes.
- De omgeving en dagbesteding
Ik kan op vakantie heel onrustig worden van het gevoel dat ik elke dag iets moet doen. Twee jaar geleden moesten we rekening houden met één slaapje overdag, dus konden we er 's ochtends en 's middags op uit. Nu sliep Teun vaak twee keer (en meneer slaapt alleen in bed) dus hadden we tussen half twaalf en drie ongeveer de tijd om wat te ondernemen. En dat is precies de tijd dat alles in Frankrijk dicht is..... Na een paar dagen kon ik het gevoel iets te 'moeten' helemaal loslaten en lieten we ons gewoon leiden door de dag, heerlijk! In gesprek met de andere jonge ouders op de camping waren we hierin niet alleen en dat maakte het nog makkelijker voor mij om het te laten gaan.


Ik denk dat het weer en de camping er mede voor hebben gezorgd dat het voor mij een onvergetelijke vakantie was. Nog een belangrijk punt is denk ik dat ik dit jaar totaal zonder verwachtingen op pad ging. Van de vakantie twee jaar geleden had ik me wel een hele rooskleurige voorstelling gemaakt, die vervolgens niet uitkwam. Nu had ik me op het ergste voorbereid en kon het dus ook alleen maar meevallen. 
Het wordt een hele uitdaging om een volgende vakantie weer zonder verwachtingen in te gaan of zonder angst dat het zal tegenvallen, maar voor nu geniet ik weer even van dat opgeladen gevoel en hoop ik dat vast te kunnen houden!

Sweet dreams

Een jaar in de tropen, blote voeten, korte mouwen, cocktails, in de schaduw omdat de zon te fel is, elke dag siësta, een boek lezen omdat je tijd over hebt......



Helaas heeft al het bovenstaande niks te maken met het tropenjaar waar ik nu in zit. En gelukkig is Wikipedia ook heel duidelijk over de betekenis van dit woord.


Voor alle andere jonge ouders een feest der herkenning, want ja de cliché's zijn echt waar. Het leven met jonge kinderen is bikkelen. Het ligt er natuurlijk wel aan wat voor kinderen je hebt, want mijn cliëntje Piet Hein van 2,5 en zijn zus Marie-Claire van 4 zijn de perfecte kinderen volgens hun ernstig bezorgde moeder die toch wel even wil weten waarom PH net iets minder snel volzinnen spreekt dan MC. Maar goed er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Mijn kinderen zijn gewoon kinderen zoals kinderen zijn. Ze zijn wakker op de momenten dat ik wil slapen en ze slapen op de momenten dat ik wil dat ze wakker zijn. Ze morsen, kwijlen, spugen en mijn berg was is net het kruikje van de weduwe van Sarefat (1 Koningen 17:8-24). Ze hebben aandacht nodig op het moment dat ik drie pannen op het vuur heb staan, een hapje in de babycook maak en een paprika sta te snijden voor mevrouw "alle andere groentes zijn vies". 
Wel besef ik in wat voor paradijs ik heb geleefd, de eerste jaren van mijn moederschap. Afgezien van de eerste 8 weken konden we iedere nacht doorslapen tot de geboorte van nr 2 die het na acht maanden nog niet nodig vindt om is een echte lange tuk te doen. Wie heeft het over witte stranden, palmbomen en een blauwe zee? Nee mijn ultieme droom is nu een hele lange donkere stille nacht en nog één en nog één. Dat je als jonge ouders een hoop in moet leveren is niks nieuws. Mijn sociale leven komt al maanden niet veel verder dan whatsapp. De nieuwe kleding die ik heb komt uit de (gelukkig leuke) winkels naast de supermarkt  (omdat ik toch in de buurt was). En hoeveel betaal je ook alweer voor een biertje in de kroeg, was dat niet 2 gulden ofzo?

Maar dan zit je op een ochtend, na nog geen vier uur slaap met je gare hoofd op de bank, komt je dochter van 3 met een speldje aan, doet het in je haar en zegt "mama je lijkt wel een prinses".


Mijn ouders in de boekenkast.


Wie weet komt er nog is een van auteur J.J. van Duijvenvoorde-de Jonge naast te staan...



Twintig jaar geleden was het feest en was ik als 9 jarig meisje heel trots op mijn moeder die 'Geboortegrond' uitbracht, een gedichtenbundel met allemaal gedichten over het beginnend moederschap. Een boekje wat al die tijd in mijn kast pronkt, maar wat de afgelopen 3,5 jaar pas echt is gaan leven voor mij. Elke keer als ik het pak is er weer een ander gedicht wat mij ontroert, net in welke fase ik zit.









Deze bijvoorbeeld toen mijn blonde dochter voor het eerst bij mij voor op de fiets zat en mijn moeder naast mij fietste.

Vandaag komt er een boek naast te staan. Eentje waar de naam van mijn vader opstaat. Hij heeft vanuit zijn werk als uitvaartondernemer het boek samengesteld, het gaat over de andere kant van het leven, de dood. Een heel heftig onderwerp, zelfdoding. Zestig mensen die in het verleden met zelfdoding in hun directe omgeving te maken hebben gehad, schrijven een brief aan een onbekende, die onlangs hetzelfde heeft meegemaakt en die ze hopen te helpen door hun eigen ervaring te delen. Vanmiddag wordt het eerst gedrukte exemplaar overhandigd aan Jacobine Geel, voorzitter van GGZ Nederland, ook bekend van NCRV programma 'Schepper en Co'. Dat deze middag weer een feest wordt durf ik niet zo te zeggen, maar bijzonder wordt en is het zeker. 

Picture this

Terug in de wereld van social media op deze stille zaterdag.

Met de rust die ik kreeg van 40 dagen 'zonder', was de drive om te bloggen verdwenen, de laptop is eigenlijk alleen open geweest voor Lucy die een filmpje keek of voor online bankieren.
Heerlijk was het en ik ben absoluut blij dat ik dit heb gedaan. Na een weekje afkicken en mezelf erop betrappen dat de gewoonte van op mijn telefoon kijken toch wel erg was ingebakken, kan ik zeggen dat Facebook en Twitter helemaal uit mijn systeem zijn geweest.
Dit leidde soms tot leuke verwarringen, zo begon iemand een heel verhaal tegen mij waar ik niks van begreep, na vijf minuten zei ze 'oh maar dat weet jij natuurlijk niet'. Bleek ik voorkennis te missen die op Facebook stond, zo is FB blijkbaar een onderdeel van het gesprek geworden. Wat voor mij andersom weer heel leuk werkte, omdat ik leuke foto's kon laten zien en live de reactie daarbij kreeg i.p.v. een x aantal likes. Of een leuke uitspraak van Lucy kon delen en een echte lach kreeg te zien/horen en daar kan geen smiley tegenop. 

Afgelopen donderdag was het voor mij genoeg geweest en niet dat ik die twee dagen extra die ik had beloofd niet vol kon houden, maar omdat ik het leuke van social media weer wilde ervaren tijdens het kijken van the Passion. Ik heb enorm genoten en het heeft mij weer ontroerd. Het prachtige verhaal van de lijdensweg van Jezus, vertolkt door bekende Nederlanders. Op twitter las ik zeer uiteenlopende reacties, waar voor de één het hoofd van Jan Dulles teveel afleidde van de boodschap was voor de ander Simone Kleinsma de perfecte Maria. Wat mij het meeste raakte naast Gods enorme liefde door zijn Zoon (wat vond ik, heel goed naar voren kwam), was dat heel veel Nederlanders even in de ban waren van Pasen zoals Pasen is bedoeld, voordat morgen iedereen weer de tuin in gaat om eieren te zoeken of zichzelf misselijk eet aan een brunch of gourmet. Nou ben ik de laatste die zegt dat je daar niet van mag genieten, want ik ben ook echt niet vies van een stukje paasbrood met roomboter. Maar ik vind het ook erg belangrijk dat we ons blijven beseffen waar onze vrije dagen vandaan komen of je nou wel of niet gelooft. 

Dan mijn terugkeer in de wereld van sharen, liken, retweeten, selfies enz. Wat is er veranderd in de afgelopen 40 dagen? Ik vind Facebook, Twitter en Instagram niet leuker of minder leuk dan voor het vasten. Wel hoop ik er bewuster gebruik van te gaan maken en hoop ik dat het mij niet meer zo in beslag zal nemen. Mijn eerste voornemen is om het van mijn telefoon af te halen/laten en het alleen nog op andere schermen te gebruiken. Zo zal het niet meer het eerste zijn wat ik doe als ik wakker wordt en het laatste voor ik mijn ogen sluit, maar gewoon iets leuks tussendoor of met een kop thee op de bank.
Ook heb ik nagedacht over de omgang met foto's. In verschillende bladen/kranten las ik stukjes over het delen van foto's op internet. De foto's op Facebook heb ik afgeschermd voor alleen vrienden, maar als één van mijn vrienden mijn foto leuk vindt, kan het zomaar zo zijn dat deze foto bij een kennis van een vriend van de tante van mijn buren terecht komt. Maar is dit erg? Ook las ik een discussie over foto's van je kinderen plaatsen en had ik een gesprek met iemand die zei het heel raar te vinden als iemand via via zijn kinderfoto's zou zien. Ja dit zou inderdaad heel raar zijn, mijn jeugdfoto's staan (met veel dank aan mijn moeder) in vijf prachtige albums in de kast en er zijn maar enkele mensen die deze van binnen hebben gezien. Het klinkt zo cliché, maar tijden zijn gewoon echt veranderd. Ik geloof er niks van dat onze kinderen het ook raar vinden dat hun foto's op internet staan.  En waar ik ook over lees is angst voor verkeerd gebruik. Als je bang bent voor wat er eventueel met die foto's gedaan kan worden, kan je je kinderen net zo goed opsluiten in huis....  Maar een beetje bewustzijn kan volgens mij geen kwaad, even twee seconden nadenken voordat je in een opwelling die ene foto op internet zet.

Voor nu deze TE schattige foto's van de jongen die in de afgelopen 40 dagen zijn eerste twee tanden kreeg, een half jaar oud was, leerde rollen en gewoon de aller liefste baby van de wereld was.




(p.s. de fotograaf is beschikbaar voor shoots, neem contact op met mij voor meer info)

weekje wat een weekje

Nu ruim een week zonder Facebook en Twitter.... Even een kleine update en misschien is dit wel een afkickverschijnsel, want ik heb toch die drang om dingen te delen.
Ik ben door de dag heen rustiger, kijk minder vaak op mijn telefoon en dat bevalt me wel. Op de momenten waarop ik op de bank neerplof en even tijd voor mezelf heb mis ik het echt. De gezelligheid van de gesprekjes en het nieuws wat ik nu dus echt niet meekrijg en pas vijf dagen later in de plaatselijke krant lees. Speciaal vanavond mis ik de speculaties over Wie is de Mol? Tv kijken is dus ook echt anders zonder social media. Wat vindt Nederland bijvoorbeeld van het songfestival liedje van Ilse de Lange en Waylon, ik heb geen idee... Is dat echt belangrijk? Nee.. Is het leuk om te weten? Ja...
Ik ben echt benieuwd wat de komende maand mij gaat brengen. Voor wie ook naar WIDM kijkt, mijn mol is vanaf aflevering 3 Susan, zou ik het dan toch weer een keer goed hebben?? Ik vond het vooral een heel mooi seizoen, wat een sfeer, wat een locaties.... pffff moet ik volgende week ook daar weer van gaan afkicken.
Dan ga ik nu maar weer verder met mijn nieuwe verslaving, haken en dat levert in ieder geval leuke nieuwe dingen op.
Een theelichtje gehaakt met Zpagetti, hierover later meer!

Vasten door los te laten

Vandaag is het Aswoensdag. De dag na carnaval, waarop de 40-daagse vastenperiode begint voorafgaand aan Pasen. Nou woon ik niet onder de rivieren en woon ik ook niet in een Katholiek dorp, geen carnaval voor mij dus. Ik ben ook niet Katholiek, maar ga nu toch iets doen met de vastenperiode, die op veel verschillende manieren wordt ingevuld. Veel mensen linken het woord 'vasten' denk ik aan onthouding van eten en drinken. De 40dagentijd wordt door protestantse kerken gebruikt om stil te staan, letterlijk en figuurlijk. De slogan van dit jaar is ZOEK DE STILTE ontdek wat je beweegt, nou hoef je volgens mij helemaal niet christelijk te zijn om toch iets met deze woorden te doen.
Ik ben gaan denken toen ik een aankondiging van één van mijn Facebook vriendinnen zag dat zij 40 dagen offline zou gaan. Vervolgens ben ik gaan zoeken op internet naar de betekenis/invulling van deze tijd en werd ik geïnspireerd. Hoe vaak is het echt stil om mij heen? Alleen als ik slaap? Of heel soms een momentje dat de kinderen allebei slapen tussen de middag, maar dan is er altijd wel een programma wat ik nog even wilde terug kijken of neem ik de tijd om eens mijn eigen muziek te draaien i.p.v. de Woezel en Pip sinterklaas cd die met stip op nummer 1 staat bij Lucy. De hectische maanden die we achter de rug hebben gaven ook weinig ruimte voor stilte, altijd wel een kind om te verzorgen, een was om te draaien en zo nog meer smoezen om toch vooral niet tot jezelf te komen. In de hectiek is er trouwens wel altijd plaats om even mijn socialmedia te checken, kijken wat andere mensen bezighoudt of nog even die te schattige foto van de kinderen posten. Op de raarste momenten kan ik ineens een soort onrust voelen en moet ik even kijken om er vervolgens achter te komen dat er helemaal niks is veranderd, omdat ik een kwartier geleden nog online was geweest. Wat is deze onrust toch? Het gevoel niks te willen missen? Even kijken of er nog wel mensen zijn die aan je denken? Hier wil ik de komende 40 dagen achter zien te komen, door het even helemaal los te laten. Twitter, Facebook en Instagram even UIT, ik gooi de apps van mijn telefoon en zal mijn vingers moeten aanwennen niet direct deze sites in te typen als ik mijn computer opstart.
Misschien denk ik er wel veel te zwaar over en levert het niet op wat ik zoek, wat ik op het moment zo nodig heb. Het is niet dat ik geen contact wil in deze periode, ik blijf gewoon whatsappen en bellen, maar wil de mensen om mij heen vooral 'zien'. En dat hoeft niet letterlijk te zijn.

Wat mijn Facebook vrienden van mij gaan missen; Teun z'n eerste halfjaardag, mijn blijde berichten over dat het weer lente wordt, een foto van oma Jans die 90 wordt, mijn jarige broer en natuurlijk de mamabloopers en hilarische uitspraken van peuterlief. Maar gelukkig ben ik vlak voor mijn verjaardag weer terug en kan ik hopelijk uitgerust en in balans beginnen aan mijn 30e levensjaar. Wat ik van anderen ga missen weet ik nog niet, misschien wel gewoon de kleine dingen en wie weet juist helemaal niks. Als ik de uitkomst al zou weten zou het geen experiment meer zijn.

Deze blog blijft overigens wel up-to-date, ik vind dit niet direct onder de noemer socialmedia vallen, omdat het voor mij nu nog éénrichtingsverkeer is en iets waar ik echt energie van krijg, maar jullie zullen de site dus zelf in de gaten moeten houden, want er staan geen links op Facebook of Twitter de komende tijd.





En over (iets meer dan) 40 dagen uiteraard een verslag over mijn ervaring!